بعضی می گویند که تاریخ چندین هزار ساله ی افغانستان سرشار از افتخارات است. بعضی می گویند این طور نیست. من از همان هایی ام که فکر می کنند شواهد انکار ناپذیر بسیار وجود دارند که نشان می دهند ما خیلی خوب بوده ایم. به عنوان نمونه :
- شما تا حال به مرد افغانی برخورده اید که سن اش از پنجاه بالا باشد و در زمان داوود خان یا ببرک کارمل جنرال یا دگروال نبوده باشد؟ در اسلام آباد تکسی ران افغانی به شما می گوید که قوماندان فرقه بوده. در استکهلم مردی هر روز بر چوکی پارک نزدیک خانه ی خود می نشیند و اگر شما هم کنارش بنشینید حتما به شما خواهد گفت که جنرال چند ستاره ی اردو بوده است. در ملبورن از مغازه ی افغانی نان خشک می خرید و پیش از شما مرد موسفیدی ایستاده است و به دکاندار می گوید : من در بدترین شرایط هم به سربازان ام از همین نان های اعلا می دادم. یعنی دیگر. در واشنگتن مرد مسنی وارد مجلس می شود و کسی همین طور از دل خود او را دگروال صاحب صدا می کند و او هم ناگهان به گذشته بر می گردد و کشف می کند که چه دگروالی بوده است وای. در تورنتو خواننده ورقی را باز می کند و می گوید : جنرال صاحب فلانی از من خواسته است که همان خواندن ماصومه سلسله دار را بخوانم. به سر چشم ها!
خوب ، این قدر جنرال و دگروال در سراسر جهان داریم. حتما ارتش بی نظیری هم داشته ایم دیگر. نه؟
- اگر یکی می گفت " در آن وقت ما یک تلویزیون سی و چهار اینچه داشتیم. در آن دوران فقط شش هفت نفر از آدم های کلان دولت از این تلویزیون ها داشتند" ، مشکلی نبود. خوب سال 1951 بوده و در افغانستان تعداد تلویزیون از هر نوع اش کم بوده. تلویزیون سی و چهار اینچه که جای خود دارد. منتها من قسم می خورم ( به سر خلفای راشدین که سه تای شان حق آن چهارمی را 1500 سال پیش غصب کردند و اگر حالا می بودند به حساب شان می رسیدیم) که من دقیقا از 11 میلیون و 234 هزار افغان شنیده ام که در سال 1951 تلویزیون سی و چهار اینچه داشته اند و قسم خورده اند که در آن زمان به جز شش هفت خانواده ی اشرافی دیگران از آن بی بهره بوده اند. حد اقل نصف این تعداد هم قسم خورده اند که تلویزیون شان رنگی بوده است. افغان ها بی خود که قسم نمی خورند. حتما وضع مملکت در آن وقت خیلی خوب بوده.
- سال ها پیش - پیش از آن که ما به این دنیای لجن بیاییم- کل جمعیت افغانستان در کابل زنده گی می کرده. شما از هر افغان بپرسید تصویری از کابل آن روزگار به شما می دهد. مثلا از همسایه ی بغلی تان که بیست و سه سال پیش از شوهر خود جدا شده و فعلا در یورکشایر ایرلند زنده گی می کند بپرسید که کابل آن وقت چه طور بوده. می گوید : " ما یک باغ کلان در منطقه باغ بالا داشتیم که 469 هزار جریب بود. نه خدایا ، دروغ گوی نشوم 468 هزار جریب بود. تابستان ها همه ی سه صد هزار نفر اقارب ما از مزار می آمدند و در همین باغ میله می کردند". یا همین طور در هر جای دنیا که با یک افغان مقابل شدید از او بپرسید که هیچ وقت کابل را دیده است؟ پاسخ : " پس شما فکر می کنید که سیلو از کی بود؟ سیلو از مرحوم پدر کلان من بود که در وقت ظاهرشاه بین افغانستان و سنگاپور تجارت روده ی آهو می کرد". من هنوز افغانی ندیده ام که نصف زمین کابل از پدر و اجداد او نبوده باشد. و همین نشان می دهد که وضع مردم افغانستان در گذشته خیلی عالی بوده.
- به نظر شما استاد سر آهنگ چند تا پسر یا نواسه ی عمه و خاله داشته باشد خوب است؟ بیست تا ، سی تا ، نود تا؟ اشتباه می کنید. همه ی مردم افغانستان نواده های حضرت آدم اند. استاد سرآهنگ هم نسب اش به حضرت آدم می رسد. پیوند را بگیر که در گرمی آب می شود و جمع کردن اش سخت است. از استاد سرآهنگ که بگذریم چندین میلیون نفر اصرار دارند که آن سرفه ی احمدظاهر در کست 13 اش ارزش تاریخی دارد. هر یک از این شش میلیون نفر معتقد است که احمد ظاهر خطاب به او سرفه کرده است. نشانی هم می دهد که آن روز در مندوی بادنجان سیاه یافت نمی شد.
این ها و هزاران نمونه ی دیگر نشان می دهند که وطن عزیز ما افغانستان تاریخ پر افتخاری دارد که به قول استاد روستار تره کی باید دست اش نزنیم. دست بزنیم خراب می شود. شما هنوز متقاعد نشده اید؟
- شما تا حال به مرد افغانی برخورده اید که سن اش از پنجاه بالا باشد و در زمان داوود خان یا ببرک کارمل جنرال یا دگروال نبوده باشد؟ در اسلام آباد تکسی ران افغانی به شما می گوید که قوماندان فرقه بوده. در استکهلم مردی هر روز بر چوکی پارک نزدیک خانه ی خود می نشیند و اگر شما هم کنارش بنشینید حتما به شما خواهد گفت که جنرال چند ستاره ی اردو بوده است. در ملبورن از مغازه ی افغانی نان خشک می خرید و پیش از شما مرد موسفیدی ایستاده است و به دکاندار می گوید : من در بدترین شرایط هم به سربازان ام از همین نان های اعلا می دادم. یعنی دیگر. در واشنگتن مرد مسنی وارد مجلس می شود و کسی همین طور از دل خود او را دگروال صاحب صدا می کند و او هم ناگهان به گذشته بر می گردد و کشف می کند که چه دگروالی بوده است وای. در تورنتو خواننده ورقی را باز می کند و می گوید : جنرال صاحب فلانی از من خواسته است که همان خواندن ماصومه سلسله دار را بخوانم. به سر چشم ها!
خوب ، این قدر جنرال و دگروال در سراسر جهان داریم. حتما ارتش بی نظیری هم داشته ایم دیگر. نه؟
- اگر یکی می گفت " در آن وقت ما یک تلویزیون سی و چهار اینچه داشتیم. در آن دوران فقط شش هفت نفر از آدم های کلان دولت از این تلویزیون ها داشتند" ، مشکلی نبود. خوب سال 1951 بوده و در افغانستان تعداد تلویزیون از هر نوع اش کم بوده. تلویزیون سی و چهار اینچه که جای خود دارد. منتها من قسم می خورم ( به سر خلفای راشدین که سه تای شان حق آن چهارمی را 1500 سال پیش غصب کردند و اگر حالا می بودند به حساب شان می رسیدیم) که من دقیقا از 11 میلیون و 234 هزار افغان شنیده ام که در سال 1951 تلویزیون سی و چهار اینچه داشته اند و قسم خورده اند که در آن زمان به جز شش هفت خانواده ی اشرافی دیگران از آن بی بهره بوده اند. حد اقل نصف این تعداد هم قسم خورده اند که تلویزیون شان رنگی بوده است. افغان ها بی خود که قسم نمی خورند. حتما وضع مملکت در آن وقت خیلی خوب بوده.
- سال ها پیش - پیش از آن که ما به این دنیای لجن بیاییم- کل جمعیت افغانستان در کابل زنده گی می کرده. شما از هر افغان بپرسید تصویری از کابل آن روزگار به شما می دهد. مثلا از همسایه ی بغلی تان که بیست و سه سال پیش از شوهر خود جدا شده و فعلا در یورکشایر ایرلند زنده گی می کند بپرسید که کابل آن وقت چه طور بوده. می گوید : " ما یک باغ کلان در منطقه باغ بالا داشتیم که 469 هزار جریب بود. نه خدایا ، دروغ گوی نشوم 468 هزار جریب بود. تابستان ها همه ی سه صد هزار نفر اقارب ما از مزار می آمدند و در همین باغ میله می کردند". یا همین طور در هر جای دنیا که با یک افغان مقابل شدید از او بپرسید که هیچ وقت کابل را دیده است؟ پاسخ : " پس شما فکر می کنید که سیلو از کی بود؟ سیلو از مرحوم پدر کلان من بود که در وقت ظاهرشاه بین افغانستان و سنگاپور تجارت روده ی آهو می کرد". من هنوز افغانی ندیده ام که نصف زمین کابل از پدر و اجداد او نبوده باشد. و همین نشان می دهد که وضع مردم افغانستان در گذشته خیلی عالی بوده.
- به نظر شما استاد سر آهنگ چند تا پسر یا نواسه ی عمه و خاله داشته باشد خوب است؟ بیست تا ، سی تا ، نود تا؟ اشتباه می کنید. همه ی مردم افغانستان نواده های حضرت آدم اند. استاد سرآهنگ هم نسب اش به حضرت آدم می رسد. پیوند را بگیر که در گرمی آب می شود و جمع کردن اش سخت است. از استاد سرآهنگ که بگذریم چندین میلیون نفر اصرار دارند که آن سرفه ی احمدظاهر در کست 13 اش ارزش تاریخی دارد. هر یک از این شش میلیون نفر معتقد است که احمد ظاهر خطاب به او سرفه کرده است. نشانی هم می دهد که آن روز در مندوی بادنجان سیاه یافت نمی شد.
این ها و هزاران نمونه ی دیگر نشان می دهند که وطن عزیز ما افغانستان تاریخ پر افتخاری دارد که به قول استاد روستار تره کی باید دست اش نزنیم. دست بزنیم خراب می شود. شما هنوز متقاعد نشده اید؟
۱ نظر:
جالب و خواندنی بود.
ارسال یک نظر