امروز یکی از برادران عزیز نیجریش ( یعنی اهل نیجریه ) می خواسته یکی از طیاره های امریکا را بر فراز شهر دیترویت منفجر کند که گرفتارش کرده اند و کار اش نشده. این آقای محترم بعضی مواد خشک را به لنگ خود ( ببخشید ما قی را لینگ می گوییم) بسته بوده و کمی مواد مایع هم داشته . این خبر را که خواندم فهمیدم که دفعه ی دیگر از بردن شامپوی " هید اند شولدر" خبری نخواهد بود. همین هید و شولدر خودم را اجازه بدهند که ببرم هم از سر من زیاد است. برای یک لحظه خودم را در حال بازرسی شدن در میدان هوایی بین المللی سانفرانسیسکو یافتم :
مامور : دهانت را باز کن
من : چشم ، بفرمایید
مامور : این چیزک سیاه که در وسط یکی از دندان های تخت ات هست چیست ؟
من : نقره است ، پر کاری کرده ام.
مامور : آن را بکش بیرون تا ببینیم که چه هست.
من : نمی شود. من چه گونه آن را بیرون بکشم؟
مامور : این ورق را امضا کن و سوگند یاد کن که این اورانیوم مورانیوم نیست.
( ورق را امضا می کنم)
مامور : دو باره دهن ات را باز کن. کی گفت که دهانت را ببند.
من : خیلی خوب. بفرمایید.
مامور : این چیست در اینجا جمع شده.
من : آب دهان ام هست.
مامور: آب دهان ات چرا این قدر غلیظ است؟
من : نمی دانم . غلیظ است؟
مامور : این چیز سیاه روی دندان ات چیست؟
من : این همان نقره است که پیشتر عرض کردم. گفتم که دندانم خراب شده بود ، پر کردم اش.
مامور : پس چرا حالا این قدر خشک شده؟
من : به خاطری که من هفده دقیقه است که دهانم را باز نگه داشته ام.
مامور : تعداد دقیق موهای بدن ات را در این فورم بنویس .
من : آخر من چه می دانم؟ حساب که نکرده ام.
مامور : تخمین بزن.
من : نمی دانم.پنج صد هزار؟ یک میلیون ؟ شاید بیشتر.
مامور : تو حق نداری بیشتر از پنجاه هزار تار مو را با خود حمل کنی.
من : چه کار کنم؟
مامور : سر ات را می تراشیم.
( مامور دیگری می آید و مویم را از ته می تراشد و در پلاستیک های آبی مخصوص می گذارد تا به لابراتوار ببرد)
من : تمام شد؟
مامور : نه ، این مرحله ی اول از مراحل نود و هفت گانه ی بازرسی امنیتی است.
من : من از خیر این سفر گذشتم . نمی روم.
( در این وقت ده ها پلیس مرا محاصره می کنند... شب در کانال 4 تلویزیون بازداشتگاه خبر دستگیری من پخش می شود: امروز فردی مظنون به ارتباط با القاعده به نام " سکیداد هتیف" در میدان هوایی سانفرانسیسکو بازداشت شد. گفته می شود که آب دهان مستر هتیف به طور غیر معمولی غلیظ بوده است...)
گفت کرزی به اهل کابینه : " پس از این خلق ِ اعتماد کنیم
مدتی خون خوریم و تا چندی یک کمی کمترک فساد کنیم
کس نمی گوید از همین حالا دست مان از بخور بخور بالا
لیک در پیش چشم خلق خدا در چک و چور احتیاد کنیم*
نگذاریم خلق فکر کند که همه صاف و سچه دزد استیم
وقت رشوت گرفتن از مردم به احادیث استناد کنیم
سر مردم کلاه بگذاریم ( زین قره قل ها که ما داریم)
و از آن کار ها که در ایران می کند احمدی نژاد ، کنیم
پول خود را به کس نشان ندهیم تا که هستیم بر سر قدرت
پس از آن هر قدر که می خواهیم پیسه ی خویش تیت و باد کنیم
در زمانی که رشوه می گیریم حمله بر رشوه گیر ها آریم
وقت دزدی ز وضع امنیت سخت و بی وقفه انتقاد کنیم "
* احتیاد همان شکل مدول ( یعنی دولتی شده ی) احتیاط است.
این واقعا هم غیر قابل تحمل است. وزیر صحت ما بعد از ماه ها و بل سال ها سعی و تلاش و تفکر دریافت که نظام صحی ما نظامی ناکارآمد و ناکام است. او ساده شد و در جایی به این نکته ی بدیع اشارتی کرد. حالا خر بیار و مشنگ بار کن. مسئولان سازمان داکتران بدون مرز همه ی مرزهای اخلاقی را زیر پا کردند و در همه جا چنین وانمودند که گویی خبر ناکامی نظام صحی افغانستان را برای اولین بار آنان به گوش جهانیان رسانده اند. فردا اگر قرار شود به منتشر کننده گان این خبر جایزه ی نوبل داده شود ، لابد باز همین سازمان داکتران بدون مرز هیاهو به راه خواهد انداخت و کشف یک وزیر افغان را به نام خود ثبت خواهد کرد. اگر دزدی بیاید و همه ی دار و ندار آدم را ببرد ، چیزی نیست. اما اگر کسی اندیشه ی آدم را بدزدد ( آن هم اندیشه یی که پخته کردن اش سال ها وقت بگیرد) ، واقعا دل آدم به درد می آید.
من خود نیز گاهی با این مشکل مواجه شده ام. سال ها پیش در یک شب سرد ماه دلو از خانه بر آمدم و دیدم که یک متر برف باریده. به سرعت متوجه شدم که هوا بسیار سرد است. با خود گفتم که باید به مسجد بروم و خبر سردی هوا را توسط بلند گو به دیگران هم برسانم. اما چون برف زیاد باریده بود فکر کردم که تا فردا صبر کنم. فردا اول صبح رادیو امریکا با کمال وقاحت و بی هیچ احترامی به قوانین " کاپی رایت" گزارش داد که در قره باغ غزنی یک متر برف باریده و هوا در آنجا بسیار سرد شده. لعنتی ها شبانه اندیشه ی مرا دزدیده بودند. آن صبح به درگاه خداوند نالیدم و گفتم : "ای کریمی که از خزانه ی غیب / گبر و ترسا وظیفه خور داری ! تا کی اجازه می دهی که اندیشه های ما را – تنها به این دلیل که افغان ایم- این چنین آسان بدزدند و به نام خود نشر کنند؟". اما خداوند هم طبق معمول خود جوابی نداد و تا چاشت یک متر برف دیگر هم فرو فرستاد تا اوقات مان تلخ تر شود.
