در لندن روی نور دیده ام ممدلی جان را می بوسم. از خداوند کریم و رحمان استدعا دارد که تو را دایما در لباس عافیت مستور داشته و خدا کند که جور و طیار بوده باشی. از این طرف بالکل خاطر جمع باشی. از فضل خداوند همه گی جور می باشند. فقط مادرت یک کمی پای دردی اش زیاد شده بود که او را در نزد داکتر برده و فعلا روی به خوبی می رود و جای تشویش نمی باشد. چرا پای درد شده بود به خاطر این که در مکتب پیاده رفته بود که یک چند نفر از کابل آمده بودند و در مکتب مجلس ساخته بودند که ما به مردم حقوق بشر درس می دهیم. گفته بودند که برای زن ها می باشد. زن ها بیایند. مادرت را گفتم که نرود مگر زیاد پای فشاری کرد و رفت در هوای سرد. مادرت حقوق بشر را چه می کند . اول که مادرت بشر نبوده و بلکه فرشته می باشد. هر صبح اول برای من چای می آورد و پیاله ام را شیرین می کند و می گوید که خدا سایه ی تو را از سر ما کم نکند. و مردم حقوق بشر چه از کابل آمده باشد و یا که خارجی باشد کل شان دروغ می گوید. بچه ی کلان جمعه بیگ که بیچاره حالا بیست و چهار و بیست و پنج می شود بالکل دیوانه می باشد و هیچ جان خود را نمی شوید و چرا این آدم های حقوق بشر جان او را نمی شوید. چرا او را تداوی نمی نماید. پریروز یک نفر بی شرف که پیش کل خلق معلوم می باشد که کی است سه دانه ماکیان های ما را از بین حویلی دزدی کرده و برده. و دیگر تخم نداریم. چرا حقوق بشر این پست پدر لعنت را دستگیر نمی نماید که مردم آرام شود.
دیگر این که طفل ها خیلی در این روزها سر ما فشار آورده که یک دانه تلویزیون بخریم. دیگران همه گی خریده اند. به فکر من که تلویزیون که در خانه آمد دیگر خورد و کلان از بین می رود. مادرت هم طرفداری می کند که بخریم. من نمی فهمم که چه کار کنم. بعضی وقت فکر می کنم که تلویزیون خوب است آدم از اخبار خبردار می شود و کدام وقت شاید قرآن هم بگذارد. بعضی وقت می گویم که فامیل از بین نرود. در خانه ی سمیع تیل فروش ندیده ای که چه محشر است. هر روز جنگ است. من یقین دارم که به خاطر تلویزیون است. لیکن بی تلویزیون هم نمی شود. سمیع از آن وقت که تلویزیون آورده در مجلس ها خیلی خوب صحبت می کند که دیشب در یک جای میهمانی بود سمیع قصه ی قصافی پادشاه لیبی را می گفت که خیلی بدکش کرده بودند او را. من خیلی که در فیلم نشان می دهند که مردم یک دیگر خود را با تفنگ می زنند خوشم می آید. از فیلم بروسلی هر چه که ببینم باز سیر نمی شوم گرچه تفنگ ندارد و آدم کشته نمی شود. اگر پیسه روان کردی تلویزیون می خریم. در خط دیگر که روان کرده بودم فراموش کردم. دو سه هفته پیش نفرهای حاجی راه نفرهای قوم کاشه را گرفته بودند و آن ها را خیلی زده بودند. مردم کاشه بسیار جنگی هستند. پدرم قصه می کرد که یک وقت بین افغانستان و پادشاه سمرقند جنگ شده بوده و یک نفر از قوم کاشه هشتاد نفر از سمرقندی ها را سر شان را بریده و به منطقه ی خود می آورد. لیکن در این سال ها این مردم را خدا زده اکثر شان به استرالیا رفته و مرد نمانده و نام قوم شان قریب است که از بین برود. حالی در بین شان یک نفر پیدا شده که ولویون آورده که یک قسم ساز است و خیلی عیاشی می کند. تمام ریش سفید ها و کلان ها در مسجد جمع شده بودند که این شخص را به سزای اعمال اش باید برسد.
در لندن می گویند که زیاد برف و بارش و توفان می شود. نوردیده خودت هوشیار هستی ما دیگر چه بگوییم. هوش کن خدای نخواسته مریض نشوی. شما نازک می باشید و من یک سال در حیدر آباد پاکستان کار می کردم خیلی هوای خراب داشت و به حدی پشه داشت که ما شب ها از دست گرمی تا صبح بیدار می نشستیم.
دیگر فعلا احوال نیست و شما را به خداوند جبار متکبر سپرده و استدعای دعا.
الحقیر محمد سردار از ماه خدایی هژده.
