آنچه در پی می آید زنده گی نامه ی "او" است که توسط یکی از دوستان نزدیک اش تهیه گردیده است. به خاطر اهمیت فراوان این زنده گی نامه خبرهای موثق اما بی تفسیر را امروز نخواهید خواند :
او در یک خانواده ی فقیر مذهبی چشم به جهان گشود. سپس برای مدتی چشم از جهان پوشید و به خواب رفت و به محض بیدار شدن شروع کرد به چیغ زدن. پدر اش دهقان بود . هنوز دو ساله نشده بود که به کمک پدر خود می شتافت. با پدر خود در بالای زمین کار می کرد ( چون در آن هنگام نمی توانست در زیر زمین کار کند). از همان آوان کودکی به بازی علاقه یی نداشت و دست های خود را چتل نمی کرد. او بر خلاف دیگر کودکان محله که تعداد شان به یک صد و سیزده تن می رسید و همه گی بدون استثنا گنگ بودند ، در سه ساله گی کلماتی می گفت که هیچ کس معنای شان را نمی فهمید. اما او به این اندازه نبوغ راضی نبود. در درون اش اشتیاق یاد گرفتن صد ها رشته ی دانش و ده ها زبان خارجی دود می کرد و می رفت که به یک آتشفشان تبدیل شود. پدر اش که دانسته بود پسر اش با دیگران از زمین تا آسمان فرق دارد او را فورا در نزد ملای ده برد. در دوران تحصیل در نزد ملا همه به او احترام می گذاشتند. از همان زمان آثار سخاوت و جوانمردی در چهره اش موج می زدند. هر روز که جیب های خود را پر از توت خشک می کرد و به مکتب می رفت دو سه دانه از آن توت ها را به افراد دور و بر خود نیز می داد. هنوز پا به سن پنچ ساله گی نگذاشته بود که ابجد هوز حطی کلمن سعفص را پشت سر گذاشت. می گویند او حتا معنای این کلمات را در کتاب قاعده ی بغدادی می دانست اما لب از لب نمی گشود ، چرا که در درون اش توفانی بر پا بود و او می ترسید که آن توفان از دهان او سر ریز کند و آتش در سوخته گان عالم زند.
او که از استعداد سرشار خدا داده بر خوردار بود مثل بقیه ی شاگردان مکتب نبود که سال ها از کتاب پنج گنج و " کریما ببخشای بر حال ما" عبور نکند. در سال دوم و سوم مکتب ِ خانه گی او هم پنج گنج را تمام کرد ، هم دیوان حافظ را. جالب آ ن که او همه ی اشعار این کتاب ها را به عمد غلط می خواند تا کسی متوجه نبوغ اش نشود و به او چشم زخم نزند. می گویند وقتی که به کتاب نصاب الصبیان رسید حتا پیش از آن که ملا کتاب را باز کند رو به ملا کرد و گفت : سما آسمان است و ابیض سفید. فاعلات فاعلات فاعلات فاعلن غنچه از رشک دهان ات می خورد خون ِ لگن. می گویند ملا کاملا میخکوب شده بود و نمی توانست از جای خود تکان بخورد چون هر دو پای اش از سابق فلج بودند. او پیش از آن که هشت ساله شود کتاب های المراح و شرح ماته عامل و السیوطی را تمام کرده بود. به حدی در صرف و نحو و ادبیات عربی پیش رفته بود که پدر اش در حضور او نماز را با صدای بلند نمی خواند. می شرمید. چرا که چند بار پسر اش به او تذکر داده بود که " ایناک نابود " نیست ، "ایاک نعبد" است.
او که در سنین کودکی همه ی مراحل کسب علم را طی کرده بود آماده می شد که برای طی مراحل بالاتر به مدارس خارج از کشور برود. اما در آن زمان شوروی و غلامان حلقه به گوش اش بر کشور عزیز ما افغانستان تجاوز نمودند. او نمی توانست از وظیفه ی دفاع مقدس خود سر باز زند. این بود که به جمع مجاهدین پیوست و در اندک زمانی توانست به یک قومندان ورزیده و مومن تبدیل شود. در جبهه شب ها به حدی در عبادت و نیایش غرق می شد که دیگران به عملیات می رفتند و او حتا از رفتن دیگران خبرهم نمی شد. با عشق و خلوص با خدای خود راز و نیاز می کرد و گاه گاه از خداوند متعال طلب مغفرت و پیسه می کرد. سال های جهاد وجود او را بیش از پیش صیقل داد. به حدی که همه ی چیزهایی را که در نزد ملا آموخته بود از یاد برد و ذهن اش مثل یک آیینه ی بی زنگار از غبار علم و دانش پاک گردید.
پس از پیروزی جهاد ِ برحق ملت شهید پرور افغانستان ، او از یاران سابق خود جفاها دید. نو دولتان قدر او را آنچنان که باید نشناختند. این است که او به کار شخصی پرداخت و با استعدادی که داشت شروع کرد به تجارت مبادله ی خر. یک خر را می خرید و آن را با خر ِ یک نفر دیگر مبادله می کرد و در این جریان گاهی جاکتی ، کفشی ، پتویی یا چند تا تخم مرغ سر می گرفت. او در این کار چنان مهارتی یافت که مشهور شد به " خر بدل ". اما گردش روزگار به یک نحو نمی ماند. در سال دو هزار و پنج میلادی که سال انتخابات نماینده گان پارلمان بود ، او با شعار " خر نداشتی ، خر نمی ارزی" وارد مبارزه ی انتخاباتی شد. مردم که می دانستند او چه قدر در کار خود وارد است از او به صورت بی دریغ حمایت کردند و او را با بالاترین میزان رای به پارلمان فرستادند. می گویند او حتا در پارلمان هم دچار غرور بیجا نشده و هم چنان کارهای سابق خود را نیز به وجه احسن پیش می برد. وی در مدت کوتاهی که در پارلمان بود به نود و هفت نفر از اعضای پارلمان پیشنهاد مبادله ی خر داد. اما کوردلان تاب دیدن خورشید وجود او را نداشتند. او هنوز می خواست به خدمت به مردم و ملت ادامه بدهد. تقدیر برای او برنامه ی دیگری داشت. یعنی هم کوردلان و هم تقدیر از او دل خوشی نداشتند.
شامگاه نهم ثور بود. او با عده یی دیگر تازه بر سر سفره نشسته بودند که یکی از حاضران که خود نیز نماینده ی پارلمان بود به همه چنین چلنج داد: "هر کس که بتواند یک غوری برنج را با گوشت و قورمه اش به تنهایی بخورد ، من می گویم که او واقعا نر است".
او کسی نبود که در برابر این گونه چلنج های بزدلانه کوتاه بیاید. غوری را برداشت و برنج و گوشت و وقورمه اش را در پنج دقیقه نوش جان نمود. اما دریغا که چند دقیقه بعد و در حالی که نری خود را کاملا اثبات کرده بود جان به جان آفرین تسلیم کرد. روح اش شاد باد. می گویند در لحظه ی جان دادن او به قدرت خداوند چندین بار سقف خانه لرزید ، چون در بالاخانه کودکان خرمستی می کردند.
در اخیر ذکر این نکته هم لازم است که قرار است سال آینده یونسکو سمینار سه ماهه ی بررسی شخصیت و اندیشه های او را در کابل برگزار کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر